Είχα ανέκαθεν ένα θέμα με τις “αναγκαστικές” γιορτές, αυτές για τις οποίες δεν χρειάστηκε να κάνεις τίποτα άλλο από το να γεννηθείς ή να βαφτιστείς. Θα προτιμούσα να γιορτάζουμε επιτυχίες, πράγματα για τα οποία παλέψαμε και δικαιωθήκαμε.
Μπορώ να φανταστώ την γκριμάτσα σου αυτή την στιγμή, την βλέπω όλη μου την ζωή.
Ένιγουεϊ.
Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο απ’ όλα ήταν ότι σε κάθε γενέθλιο και σε κάθε ονομαστική γιορτή σε θυμόταν ο τελευταίος συγγενής και ο προτελευταίος γνωστός που σε έπαιρνε για να σου ευχηθεί και να σε ρωτήσει τα γνωστά: “πώς περνάς”, “πώς πάει η σχολή;”, “πώς πάει η δουλειά”, “πότε θα παντρευτείς;”. Ήταν τέτοια η τυποποίηση της όλης διαδικασίας που σήμερα θα μπορούσε να έχει ISO και να την διακπεραιώνει η Alexa ή η Siri.
Ακόμα παλιότερα, είχες και τις επισκέψεις στο σπίτι, με εκείνες τις πράσινες νουαζέτες της ΙΟΝ και αργότερα τα χρυσά Ferrero Rocher. Στο τραπέζι ξηροκάρπια, ποτήρια με κόκινο Johnnie Walker, τασάκια με αποτσίγαρα, πορσελάνινα πιατάκια με πάστες, και γύρω γύρω στο σαλόνι πολιτικές συζητήσεις για τις κομπίνες στις νομαρχιακές των κομμάτων. Καλές, παλιές εποχές ΠΑΣΟΚ.
Ξανά: ένιγουεϊ.
Φτάσαμε στο σήμερα, στην εποχή του facebook και των “φίλων” που δεν αναγνωρίζεις ούτε το όνομά τους, αλλά για κάποιο λόγο έχετε 58 κοινούς “φίλους”.
Γι’ αυτό το λόγο, πριν κάποια χρόνια αφαίρεσα τα γενέθλιά μου από το fb και έπεσαν κατακόρυφα οι ευχές. Άρχισαν να μου εύχονται οι 8-10 που είχαν κάποιο λόγο να τα θυμούνται, οι οποίοι με τα χρόνια έγιναν 5-6.
Και εκεί φάνηκε η μεγάλη διαφορά: υπάρχουν οι άνθρωποι που σου εύχονται ό,τι και να γίνει, υπάρχουν αυτοί που θα ήθελαν να σου εύχονται αλλά δεν έχουν λόγο να θυμούνται τα γενέθλιά σου, και τέλος, υπάρχουν και αυτοί που απλά σου στέλνουν ευχές γιατί τα βλέπουν στο fb. Γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι συνηθίζεται.
Κακά τα ψέματα, οι περισσότερες ευχές που στέλνουμε είναι διεκπεραιωτικές.
Όπως αυτές στις ονομαστικές γιορτές. Γι’ αυτό και άνθρωποι που δεν σου μιλάνε ποτέ σε ταγκάρουν μαζί με άλλους δέκα. Γι’ αυτό γράφουν κάτω από άσχετες αναρτήσεις τις ευχές τους, γιατί δεν βρίσκουν κάποιον ιδιαίτερο λόγο να μπουν στον κόπο να σου στείλουν ένα προσωπικό μήνυμα. Και το ίδιο διακπεραιωτικές είναι προφανώς και οι απαντήσεις, ένα λάικ ή ένα “ευχαριστώ (πολύ)”.
Σπάνια στέλνω ευχές για χρόνια πολλά έξω από τον στενό μου κύκλο. Δεν είναι προτεραιότητά μου, ακόμα και για ανθρώπους που εκτιμώ και με τους οποίους επικοινωνούμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Αυτοί που εκτιμώ το ξέρουν. Ένα “χρόνια πολλά, πολύχρονος” δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω.
Αυτό που προσφέρει κάτι παραπάνω είναι οι προσωπικές ευχές που στέλνονται με ειλικρίνεια και με μία προσωπική χροιά. Αυτές που κάνουν τον παραλήπτη να χαμογελάσει και να σκαλώσει για λίγο από νοσταλγία, φέρνοντας στο νου όλες σας τις αναμνήσεις μαζί.
Αυτά για τώρα. Άντε, χρόνια πολλά, έτσι να υπάρχουν, έχω να κάνω κάτι λάικ.
