Συνέντευξη: “Η συγγραφή δεν είναι καθημερινή ανάγκη για μένα. Η έκφραση όμως είναι!”

Συνέντευξη στο thinkover.gr και στην Ανδριάνα Βούτου.

Τον Στέφανο τον γνώρισα συγγραφικά εντελώς τυχαία στο πρώτο του βιβλίο. Είχε γενέθλια μια πολύ καλή μου φίλη και της το πήρα δώρο σε μια στιγμή που νόμιζα πως ο τίτλος του ήταν ότι έπρεπε για εκείνη. Την ημέρα που το αγόρασα πληροφορήθηκα πως ο ίδιος ο συγγραφέας θα έκανε παρουσίαση στην γενέτηρά του, τη Ζάκυνθο. Της το έδωσα με υστερόγραφο την ώρα και το μέρος της παρουσίασης…

-Ποιος είναι ο Στέφανος Λίβος. Πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του; 

Νιώθω σαν να είμαι σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες, ένας άνθρωπος με πολλά είδωλα. Κάπως έτσι νομίζω ότι με βλέπουν και οι άλλοι.

-Πέντε βιβλία που θεωρείς ότι όλοι πρέπει να διαβάσουν στο πέρας της ζωής τους.

• To 1984 του Τζωρτζ Όργουελ
• Το 100 Χρόνια Μοναξιά του Γαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
• Ποιος σκότωσε τον Ρότζερ Ακρόυντ της Αγκάθα Κρίστι
• Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς και Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;  του Χρόνη Μίσσιου
• Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντιγκ του Όσκαρ Γουάιλντ

 – Ζεις τέσσερα χρόνια πια, από το 2011, στο Λονδίνο. Πώς είναι η ζωή στο εξωτερικό; Τι σου λείπει πιο πολύ απ την Ελλάδα; 

Δε θα πω ότι η ζωή στο εξωτερικό είναι δύσκολη, γιατί ξέρω ότι μπορεί να ακουστεί προκλητικό για κάποιον που μένει στην Ελλάδα, γι’ αυτό θα πω ότι είναι διαφορετική. Προφανώς, όσοι είμαστε εδώ έχουμε μια δουλειά, αλλά δεν είναι πάντα η δουλειά που ονειρευόμασταν, οπότε δουλεύεις και κάπου μέσα σου αναρωτιέσαι αν αξίζει όλο αυτό. Είχα γράψει ένα κείμενο σχετικά και πήρα απαντήσεις από Έλληνες του εξωτερικού σχεδόν από όλο τον κόσμο που έλεγαν ότι νιώθουν ακριβώς το ίδιο. Αυτό που μου λείπει πάντα είναι το φαγητό, όχι επειδή δεν υπάρχουν εδώ τα υλικά που έχουμε και στην Ελλάδα, αλλά γιατί έχουν διαφορετική γεύση και μυρωδιά, σχεδόν βιομηχανικές. 

– Πες μου ένα σημείο στο Λονδίνο που σου θυμίζει την Ελλάδα ή το νησί.

Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο, αλλά αν τύχει να είμαι μια ηλιόλουστη μέρα σε κάποιο πάρκο κοντά σε νερό, αισθάνομαι πάντα σαν να είμαι στην Ελλάδα άνοιξη.  Ειδικά αν φυσάει και λίγο αεράκι, μπορώ να κλείσω τα μάτια και να σκεφτώ ότι είμαι στη βεράντα μου στο χωριό. Βοηθάει πολύ αν έχεις λίγη φαντασία παραπάνω.

– Ποιος άνθρωπος πίστεψε πρώτος στο συγγραφικό σου ταλέντο; – Τα δυο βιβλία σου«Όσα χωράει μια στιγμή» και «Κλεφτές ματιές» είναι τα «παιδιά» σου, γεννημένα και μεγαλωμένα με κόπο από σένα. Μίλησε μου λίγο γι αυτά σαν «στοργικός πατέρας». 

Με βοήθησαν πολλοί άνθρωποι στο ξεκίνημά μου, άνθρωποι που δεν γνώριζα προσωπικά, αλλά μου άπλωσαν το χέρι τους και με τράβηξαν σε αυτό το δημιουργικό κόσμο. Αυτά τα δύο παιδιά μου, δωρεάν ηλεκτρονικά βιβλία και τα δύο, με ταξίδεψαν μακριά, σε χώρους που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να φτάσω τόσο γρήγορα. Η Στιγμή έγινε λόγος να με προσεγγίσουν από τις Εκδόσεις Λιβάνη και να μπω στο χορό των χαρτόδετων εκδόσεων. Ήταν πολύ σημαντικά βιβλία για μένα, γι’ αυτά που μου έδωσαν, αλλά μέχρι εκεί. Θέλω να συνεχίσω να ωριμάζω και να δημιουργώ συνέχεια νέα παιδιά.

– Βγήκε  λοιπόν και το νέο σου βιβλίο με τίτλο «Το μυστικό του Λεβάντε» (Τετάρτη 22 Απριλίου 2015). Πες τα όλα! Το story, συναισθήματα, πρώτες εντυπώσεις!

Τέσσερα χρόνια. Μόνο αυτό έχω να πω. Δύο χρόνια έρευνα και δύο χρόνια γράψιμο και διορθώσεις. Νομίζω όμως ότι άξιζε τον κόπο παρά τα λάθη που έκανα και θα φροντίσω να μην επαναλάβω. Για μένα είναι ιδιαίτερο βιβλίο, γιατί η ιστορία διαδραματίζεται στο νησί όπου μεγάλωσα, την Ζάκυνθο, και μιλάει για τα χρόνια της Κατοχής και για ιστορίες που οι νεότερες γενιές δεν γνωρίζουν. Και σαν να μην έφταναν αυτά, βγήκε και από τις Εκδόσεις Διόπτρα, τις οποίες πάντα ξεχώριζα, γιατί η αγάπη που έδειχναν στα βιβλία (και όχι μόνο σε αυτά που βγάζουν οι ίδιοι) σκλαβώνει κάθε βιβλιόφιλο. Είχα την ευκαιρία να το δω και από μέσα και, πέρα από εξαιρετικούς συνεργάτες, γνώρισα και μια πολύ ωραία και δεμένη ομάδα. Και τέλος, οι αναγνώστες. Από τις πρώτες ώρες κιόλας είδα πόσο πολύ το έχουν αγκαλιάσει και, ξεπερνώντας τη χαρά μου, ένιωσα μια ανασφάλεια, ότι ίσως δημιούργησα πολύ υψηλές προσδοκίες. Ελπίζω να δικαιωθούν τουλάχιστον.

 – Διαθέτεις δικό σου blog που ανανεώνεις αρκετά συχνά. Η συγγραφή για σένα είναι καθημερινή ανάγκη κάτι σαν το φαγητό; 

Η συγγραφή δεν είναι καθημερινή ανάγκη για μένα. Η έκφραση όμως είναι. Δυστυχώς, υπάρχουν τα social media και το blog και εκφράζομαι καθημερινά εκεί. Αν δεν υπήρχαν, θα είχα γράψει σίγουρα 2-3 βιβλία παραπάνω. Τα social media λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά, όπως λειτουργεί και η τέχνη, οπότε σου απορροφούν ζωτική ενέργεια που διαφορετικά θα μετουσίωνες σε δημιουργικότητα.

– Τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό; 

Τον Ξένο του Αλμπέρ Καμύ, με τον οποίο όμως είχαμε γίνει όντως ξένοι, γιατί το σταμάτησα λόγω χρόνου. Ξανασυστηθήκαμε στο αεροπλάνο προχθές που ερχόμουν στην Ελλάδα.

– Κάπου διάβασα πως αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω θα επέλεγες ένα επάγγελμα που σχετίζεται με τη θάλασσα. Η ψυχολογία τελικά δεν σε γεμίζει; 

Επέλεξα την Ψυχολογία δια της ατόπου απαγωγής επειδή με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, οι συμπεριφορές τους, ο τρόπος που σκέφτονται, οι προκαταλήψεις τους. Και ήταν παράλληλα ένα επάγγελμα που θα μπορούσα να κάνω. Αυτό που δεν είχα προβλέψει είναι ότι θα με κούραζε, γιατί επαγγελματικά αναγκάζεσαι να ασχολείσαι με ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι. Γι’ αυτό και σταμάτησα να το εξασκώ.