Ο συγγραφέας, κ. Στέφανος Λίβος, είναι ένας νέος άνθρωπος-δημιουργός, με ανατρεπτική, δυναμική και «φρέσκια» γραφή. Αγάπησα τα κείμενά του, γιατί έχουν κάτι το «ξεχωριστό» που κερδίζει τον αναγνώστη. Με πολιτικό λόγο και με το δυναμισμό που τον διακρίνει, ο κ. Λίβος,καταθέτει την άποψή του σχετικά με τα καίρια κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής και μας μιλάει για το συγγραφικό του έργο.
-Κύριε Λίβε, θα ξεκινήσω αυτήν τη συνέντευξη τονίζοντας ότι με εντυπωσίασε ο τρόπος γραφής σας, γιατί είναι δυναμικός, «φρέσκος» κι ανατρεπτικός και ταυτόχρονα βρήκα ενδιαφέρουσα την πορεία της ζωής σας, όπως την ξεδιπλώνετε μέσα από την προσωπική σας ιστοσελίδα. Γι’ αυτό, θα ήθελα να σας γνωρίσουμε καλύτερα. Είσαστε ένας νέος άνθρωπος και δημιουργός, με σημαντικές “περγαμηνές” παρά το νεαρό της ηλικίας σας, που τα τελευταία δύο χρόνια ζείτε στο Λονδίνο. Μπορείτε να μας μιλήσετε για αυτή την πορεία που έχετε διαγράψει, καταγράφοντας τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ζωής σας μέχρι και τη στιγμή που πήρατε την μεγάλη απόφαση να εγκατασταθείτε στο Λονδίνο;
-Νομίζω ότι οι σημαντικοί σταθμοί της ζωής μου δεν είναι άλλοι από τους εξής κλασικούς: απολυτήριο Λυκείου, πτυχίο, απολυτήριο στρατού, μεταπτυχιακό, ανεργία. Εκεί, όπως όλοι, έτσι κι εγώ αναρωτήθηκα γιατί τα έκανα όλα αυτά. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα η πίκρα ότι η γενιά μου μεγάλωσε κατηγορούμενη ως βολεμένη, ότι και καλά τα βρήκε όλα έτοιμα, και τελικά καταλήξαμε η γενιά των (ούτε καν) 400 Ευρώ, που χάνει ένα-ένα όλα τα κεκτημένα. Αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξα να φύγω και να κυνηγήσω κάπου αλλού μια καλύτερη τύχη.
-Πριν λίγο καιρό αναρτήσατε στην προσωπική σας σελίδα ένα κείμενο με τίτλο “Είναι άδικο”, το οποίο απευθύνεται στους συμπατριώτες σας στην Ελλάδα και τους καλείτε να αντιδράσουν για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και που μας έχει οδηγήσει σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Πρόκειται για ένα κείμενο πολύ δυναμικό που προσπαθεί να περάσει μηνύματα. Θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να μου μιλήσετε για το «παράπονο» των Ελλήνων που ζούνε στο εξωτερικό για τους συμπατριώτες τους, όπως άλλωστε το διατυπώνετε μέσα από το κείμενό σας. Πρακτικά, τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να γίνει, ώστε να αποφύγουμε την πτώση, για την οποία μιλάτε; Θα μπορούσατε, ως νέος άνθρωπος, να μας καταθέσετε τις δικές σας προτάσεις κι ιδέες, ώστε οι Έλληνες να αφυπνιστούμε και να δώσουμε έναν πιο ολοκληρωμένο αγώνα;
-Το παράπονο έγκειται στο ότι δεν είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε. Βοηθάμε μόνο με το να κάνουμε την κατάσταση γνωστή εκτός Ελλάδας, και να προσπαθούμε να καταρρίψουμε τους μύθους που κατασκευάστηκαν για τη χώρα από τα διεθνή ΜΜΕ. Η δική μου πρόταση είναι να αρχίσουμε απλά να κάνουμε τα αυτονόητα. Να μάθουμε να ακούμε, να μη δεχόμαστε άκριτα ό,τι μας λένε, να «βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό» πριν μιλήσουμε, να σεβόμαστε το δικαίωμα του άλλου να διαφωνεί μαζί μας, και να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να μην έχουμε πάντα δίκιο. Ελάχιστοι μπαίνουν σε ένα διάλογο με τη λογική «ας ακούσω τι έχει να μου πει ο άλλος», γι’ αυτό και οι διάλογοι στην Ελλάδα είναι περισσότερο διασταύρωση μονολόγων. Επίσης, πρέπει να μάθουμε Ιστορία, ώστε ως λαός να αποφεύγουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Έχουμε εμφύλιες διαμάχες αδιάκοπα από την αρχαιότητα και ακόμα δεν καταλάβαμε ότι όταν συμπεριφερόμαστε έτσι, γινόμαστε εύκολη λεία για τους ισχυρούς: Πέρσες, Οθωμανούς, Άγγλους, Αμερικάνους, Τροϊκανούς.
-Ένας υψηλότατος αριθμός νέων Ελλήνων φεύγει για το εξωτερικό, αναζητώντας μία ποιότητα ζωής. Έχοντας κι εσείς αυτή την εμπειρία, πιστεύετε ότι είναι η λύση το εξωτερικό; Μπορείτε να μας περιγράψετε το πώς είναι η κατάσταση στην Αγγλία σήμερα κι αν υπάρχει χώρος για τους νέους Έλληνες, εάν δίνονται ακόμα ευκαιρίες;
-Σε έναν κόσμο, όπου οι οικονομίες των χωρών είναι συγκοινωνούντα δοχεία, η μετανάστευση είναι πλέον απλά μια προσωρινή λύση. Η κατάσταση στην Αγγλία, η οποία έχει το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος στον κόσμο, συνεχώς χειροτερεύει, όπως, άλλωστε, συμβαίνει παντού. Ήδη ετοιμάζονται περικοπές και γίνονται προσπάθειες να μικρύνει το κοινωνικό κράτος, με αποτέλεσμα η αγγλική κοινωνία να γίνεται ακόμα πιο ταξική απ’ ότι ήταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι νέοι Άγγλοι μεταναστεύουν σε άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία και ο Καναδάς. Με άλλα λόγια, σε όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή υπάρχουν μαζικές μετατοπίσεις πληθυσμών, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική λύση στο πρόβλημα.
-Πώς κρίνετε την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, σήμερα; Τι θα θέλατε να αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό;–
-Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει τη χειρότερη «δημοκρατία» που θα μπορούσε να έχει. Πρόσφατα ένας άνθρωπος συνελήφθη ως βλάσφημος, επειδή εξέθεσε στην κοινή γνώμη τους ανθρώπους και τις ομάδες που πουλάνε χριστιανικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες σωτηρίας, μετά από καταγγελία ενός κόμματος που ενθαρρύνει τη βία, με βουλευτές υπόδικους και ιδέες που 70 χρόνια πριν μας έφτασαν στο Β’ΠΠ. Εχθές, ο Άδωνις Γεωργιάδης στο τουίτερ με αποκάλεσε «νούμερο», επειδή τόλμησα να πω ότι η ΝΔ κυβερνάει με ποσοστό μικρότερο του 30% μόνο εξαιτίας του μπόνους των 50 εδρών, κάτι που δε θα είχε νομιμοποίηση σε μια ορθή Δημοκρατία. Προφανώς, γνωρίζει καλά ότι δε θα υποστεί καμιά συνέπεια για τους χαρακτηρισμούς που απευθύνει στους συνομιλητές του, και γι’ αυτό τους μοιράζει χωρίς αιδώ. Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουν τα πάντα. Και όλοι. Και προπάντων οι ίδιοι οι πολίτες. Αν καταλήξαμε να έχουμε στη Βουλή περισσότερους τυχοδιώκτες από οραματιστές είναι ότι κάπως έτσι είναι και οι ψηφοφόροι. «Μια θεσούλα στο δημόσιο» ήταν και ίσως είναι ακόμα προτεραιότητα στις επιδιώξεις ενός νέου. Γι’ αυτό και δεν έκανε ποτέ ουσιαστικό αγώνα για να αλλάξει αυτή τη διεφθαρμένη νοοτροπία, γιατί όσο ίσχυε, είχε κι αυτός μια ελπίδα. Τους πολιτικούς ως άτομα τους θεωρούσε ανέκαθεν γραφικούς, και γι’ αυτό επέλεγε να αδιαφορήσει αφήνοντας τους να δρουν ανενόχλητοι. Όσο δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι οι βουλευτές είναι υπηρέτες και όχι αφέντες, θα συνεχίζουμε να έχουμε νοοτροπία δουλοπάροικου που ξέρει μόνο να παραπονιέται.
-Μιλήστε μας για το συγγραφικό σας έργο και τα βραβεία που έχετε λάβει. Ποια είναι η θεματολογία τους και τι ξεχωριστό θα βρει ο αναγνώστης σε αυτά;
-Το κάνετε να ακούγεται πολύ καλύτερο απ’ ό,τι είναι και σας ευχαριστώ γι’ αυτό. Νομίζω ότι για αρκετά χρόνια το βασικό θέμα των κειμένων μου ήταν οι τάσεις για φυγή, κάτι που, πιστεύω, συνδεόταν με το νεαρό της ηλικίας μου. Γι’ αυτό και είναι ένα έντονο στοιχείο στο πρώτο μου μυθιστόρημα, το «Όσα Χωράει Μια Στιγμή», που ξεκίνησα στα 16. Πλέον, η θεματολογία είναι πολύ πιο διευρυμένη. Στο «Θησαυρό της Βιολέτας», που ολοκλήρωσα πριν μερικές μέρες, γράφω για τον πόλεμο, για τη φτώχεια, τον έρωτα, τους οικογενειακούς δεσμούς κλπ. Όσο μεγαλώνει κάποιος,είναι λογικό να ωριμάζει και ως δημιουργός, και να μετουσιώνει αυτή την ωρίμαση σε έργο.
-Η άλλη μεγάλη αγάπη σας είναι η φωτογραφία. Συνδυάζετε τη φωτογραφία με τη συγγραφή;–
-Ο μόνος τρόπος που μπορώ να το κάνω είναι να φαντάζομαι σαν φωτογραφίες τις σκηνές που περιγράφω με λέξεις. Παλιότερα ήθελα να γίνω σκηνοθέτης ακριβώς για αυτόν το λόγο, για να περιγράφω τις ιστορίες μου με εικόνες. Αργότερα, κατάλαβα ότι μ’ αρέσει περισσότερο η συγγραφή για το μοναχικό της χαρακτήρα.
-Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσετε τη συμβουλή σας σε άλλους νέους δημιουργούς που κυνηγάνε το όνειρο της συγγραφής.
-Αποφεύγω να δίνω συμβουλές, ως άπειρος συγγραφέας και ο ίδιος. Ο καθένας οφείλει να ανοίγει το δικό του μονοπάτι και να μαθαίνει από τα λάθη του. Αυτό που είναι σωστό για κάποιον δε σημαίνει ότι είναι σωστό και για κάποιον άλλον. Αυτό όμως που υπενθυμίζω πάντα στον εαυτό μου είναι να έχω υπομονή και να δουλεύω μεθοδικά. Ένα σκαλοπάτι τη φορά, αλλιώς κάποια στιγμή θα πέσεις.
