Ο παππούς του ήταν από τους πρώτους αστρονόμους της Ελλάδας. Ευτυχώς γι’ αυτόν, έφυγε νωρίς για το εξωτερικό, πριν ακόμα αρχίσουν στο χωριό να τον κοροϊδεύουν για το χειροποίητο τηλεσκόπιο που είχε φτιάξει.
Ήταν αστρονόμος, αλλά το μεγάλο του πάθος ήταν η μουσική. Το πιάνο. Έβαζε δίσκους του Σοπέν να παίζουν όσο μελετούσε τον ουρανό και κρατούσε σημειώσεις. Στα κρεσέντα του Μότσαρτ άκουγε μια έκρηξη σουπερνόβα, ενώ στις εκλείψεις της σελήνης του άρεσε να παίζει -τι άλλο;-τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν. Κι εκεί που η σκιά της γης κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο το φεγγάρι, αφήνοντας μόνο ένα φωτεινό δαχτυλίδι, άκουγε στ’ αυτιά του το στίχο του ΡίτσουΤο ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο…
Τι τυχερός που ήταν ο Γιώργος να έχει έναν τέτοιο παππού… Όταν ήταν πέντε χρόνων του χάρισε ένα τηλεσκόπιο και του είπε “Κάθε κομμάτι μας προήλθε από το θάνατο ενός αστεριού, είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι του σύμπαντος”.
Τον μεγάλωσε μιλώντας του για τα αστέρια και τη μουσική, για το πώς το σύμπαν μεγαλώνει συνεχώς και πώς θα καταλήξει μια μέρα, πολλά πολλά χρόνια μακριά από μας, να πεθάνει, να σβήσει, όπως σβήνουμε το φως πριν κοιμηθούμε.
Ο παππούς του ήταν ένας αστρονόμος που αγαπούσε τη μουσική. Ο Γιώργος έγινε ένα μουσικός που αγαπούσε την αστρονομία. Δυστυχώς, δύο χρόνια πριν το πρώτο του ρεσιτάλ, ο παππούς του έχασε ολοκληρωτικά την ακοή του. Πήγε να τον δει να παίζει, αλλά μόνο τον είδε. Δεν μπόρεσε να τον ακούσει, όσο κι αν προσπάθησε.
Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, στην τελευταία έκλειψη που είδε ο παππούς του, ζήτησε από τον εγγονό του να του παίξει τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, κι ας μην μπορούσε να την ακούσει.
Κάθισε στο πιάνο ο Γιώργος και, μόλις η σελήνη άρχισε να μικραίνει, άρχισε να παίζει. Ξαφνικά, ο παππούς του βρήκε ξανά την ακοή του. Καθώς έβλεπε τα δάχτυλα του εγγονού του να πατάνε τα πλήκτρα, άκουγε νότες που τα αυτιά της μνήμης του μπορούσαν να μετατρέψουν στη γνώριμη μελωδία.
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο…
Έτσι πορεύθηκε και ο παππούς του προς το θάνατο εκείνο το βράδυ. Την επόμενη μέρα, στην κηδεία του, ο Γιώργος συνειδητοποίησε για πρώτη φορά το νόημα μιας φράσης που του επαναλάμβανε συνεχώς ο παππούς του:
“Όταν στεναχωριέμαι, ξέρεις τι κάνω; Σκέφτομαι ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι παρά μονάχα μια μικρή στιγμή στην απεραντοσύνη του χρόνου.”
Ο Γιώργος χαμογέλασε στον εαυτό του, σίγουρος ότι μπορούσε να τον δει ο παππούς του.
