Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;

Μία από τις αγαπημένες μου σκηνές στο έργο του μεγάλου και αείμνηστου Χρόνη Μίσσιου στο “Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε”, εκδόσεις Γράμματα, είναι η ακόλουθη:

Μια από τις τελευταίες φορές που με μπαγλάρωσαν για τον Άι Στράτη, τα πράγματα δεν είχαν πια την παλιά αγριάδα, τουλάχιστον για μας τις παλιοκαραβάνες που μας ήξερε καλά η ασφάλεια, αλλά ήμουνα για πρώτη φορά τόσο δυστυχής και τσαντισμένος. Το μεσημέρι είχα ραντεβού με την Πελαγία, μια μοδιστρούλα ολάνθιστο περιβόλι… Μου στέρησαν αυτή την αιωνιότητα, ένα όμορφο κορίτσι, θάλασσα, άσε που θα πληγώθηκε γιατί θα νόμισε πως δεν πήγα στο ραντεβού. Μπορεί και να κατάλαβε ότι μ’ έπιασαν.

Με μπαγλαρώσαν, και θέλαν και κουβέντα οι κουφάλες… Με μπάζουν στο γραφείο του διοικητή, με ήξερε από πιτσιρικά. Αφού κουβεντιάσαμε διάφορα παρουσία αξιωματικών και χαφιέδων της ασφάλειας, μου λέει; Ρε Σαλονικιέ, σε ξέρω από τόσο δα, στα χέρια μας μεγάλωσες. Είσαι καλό παιδί, δουλευτάρης, όταν είσαι έξω βέβαια, σ’ αγαπάν οι γυναίκες, τι θέλεις και τραβιέσαι συνέχεια; Δεν κοιτάς και λίγο τη ζωή σου, τη μάνα σου που δε σε χάρηκε, και τα τέτοια. Λέω, ωραίοι είστε, να μη σας βασκάνω, εσείς είστε θεατές, ε, μόνος μου τραβιέμαι, δε με τραβολογάτε εσείς, ε; Δεν προσπαθείτε να με συντρίψετε σαν άνθρωπο;

Εμείς; Ορίστε, εγώ δε σου ζητώ να υπογράψεις καμιά δήλωση, χαμογέλασέ μου μόνο απλώς και σου δίνω το λόγο της τιμής μου, παρουσία των κυρίων, ότι θα πας αμέσως σπίτι σου χωρίς να σε πειράξει κανείς, απλώς χαμογέλασε…

Οι μυς του προσώπου μου πονάνε αφόρητα από την προσπάθεια να κρατήσω το γέλιο που ανεβαίνει εκρηκτικό από μέσα μου. Ένιωθα αν σαν ο μοναδικός υπερασπιστής του πολιτισμού του ανθρώπου. Η εξουσία των νικητών, το εφιαλτικό κράτος, ζητούσε από μένα, τον παρία, που χρόνια και χρόνια προσπάθησε να με εξοντώσει, “απλώς” να του χαμογελάσω… Του λέω, κοίτα να δεις, δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο, θα χαμογελάσω, όχι για σένα, αλλά για μένα. Θα χαμογελάσω από ευτυχία για την αχρήστευση της βίας, θα χαμογελάσω από ευτυχία για τον αδερφό μου τον άνθρωπο, για σας θα μου ήταν πιο εύκολο ένα δάκρυ. Ελπίζω, αφού μου το ζητάτε, να καταλαβαίνετε και γιατί αρνούμαι να χαμογελάσω…».

Ευθείς παραλληλισμοί προφανώς και δεν μπορούν να γίνουν με τη σημερινή εποχή, αλλά μη μου πείτε ότι δεν σας είναι γνωστή αυτή η ανάλαφρη στάση κάποιου με εξουσία, που μόνο ανάλαφρη δεν είναι.

One thought on “Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;

  1. Από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι τα μη αυταρχικά κράτη είναι απολύτως ΟΚ με αυτούς που παίρνουν Καλάσνικοφ απειλούν αθώους περαστικούς στο όνομα μιας Απόλυτης Αλήθειας που μόνο αυτά κατέχουν και μετά ζητάνε να αλλάξει ο νόμος με βασικό επιχείρημα “το θέλω”.

    Τα μη αυταρχικά κράτη είναι η μαμά που κάθε Έλληνας γιούλης θα ήθελε να έχει.

    Η ειλικρινής δικιά μου απορία είναι ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ να πιάνεις στο στόμα σου το Χρόνη Μίσσιο που ήταν πάμφτωχος και ποτέ δε διανοήθηκε να αναζητήσει παραθυράκια, είχε δε φτύσει τη μαζική αριστερά ως υποκατάστατο ψυχανάλυσης και παραθρησκείας για βαρεμένους μεσοαστούς (και γόνους) τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του.

    Ο Χρόνης Μίσσιος ήταν αγωνιστής και του ΖΗΤΑΓΑΝΕ.

    Ο Νίκος Ρωμανός είναι νακισσιστής και ΑΠΑΙΤΕΙ.

    Και κάτι ακόμα: ούτε αυτός ούτε εσύ σκέφτεστε “διαφορετικά”. Του κιλού είναι οι παπαριές που λέτε, ρηχά ιδεολογικοποιημένη εφηβική αντικοινωνικότητα που το 99% των ανθρώπων την ξεπερνά μόλις σκεφτεί λίγο *παραπάνω*.

Comments are closed.