Συνέντευξη: “Έχουν ένα ωραίο θράσος τα νέα παιδιά και δε φοβούνται”

Καλώς ήρθες Στέφανε στην ιστοσελίδα μας και τους SociaListaS! Αρχικά, θα θέλαμε να μας πεις λίγα λόγια για σένα.

 Γεννήθηκα στην Αθήνα, στα Ιλίσια όπου μέναμε τότε. Πατέρας σερβιτόρος, μητέρα λογίστρια. Στα 5 μου μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Ζάκυνθο, όπου και μεγάλωσα. Παιδικά και εφηβικά χρόνια φυσιολογικά, όπως και τα ενδιαφέροντά μου: ίντερνετ, ταινίες, βιβλία, κάνας καφές με φίλους και, στο λίγο χρόνο που απομένει, γράψιμο.

Σε πετυχαίνω τώρα στην Αγγλία, σωστά; Πώς σε έφερε ο δρόμος από το “Μεγάλο Νησί’; Ποιά τα σχέδιά σου για το άμεσο ή πιο μακρινό μέλλον; Ξενιτεύτηκες μιά για πάντα ή θα επιστρέψεις σύντομα στην Ελλάδα;

 Στην Αγγλία ήρθα για δουλειά, έχοντας κάνει όλες τις σπουδές μου στην Ελλάδα. Ένιωθα πάντα ότι κάποια στιγμή θα ζούσα εδώ, γι” αυτό και η «μετανάστευση» ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο, με αφορμή βέβαια την ανεργία στην Ελλάδα. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν σχέδια. Εύχομαι μόνο να μην περάσω όλη μου την ζωή σε μια δύσκολη (όσο όμορφη κι αν είναι) πόλη όπως το Λονδίνο, αλλά, παράλληλα, δεν βλέπω να επιστρέφω σύντομα στην Ελλάδα.

Αλήθεια, μπορεί να χωρέσει το παρελθόν μας σε… μία στιγμή; Οι στιγμές που έχουμε περάσει και μας «κυνηγούν» ακόμη, μπορούν να αποτυπωθούν σε μία μόνο στιγμή; Φυσικά και σε ρωτάω τις ερωτήσεις αυτές με αφορμή το βιβλίο σου «Όσα χωράει μία στιγμή». Πες μας λίγα λόγια για αυτό.

 Σε μία μόνο στιγμή όχι, εκτός από μία εξαίρεση, αυτή που περιγράφεται μέσα στο βιβλίο. Οι ζωές μας είναι ένα βιτρώ που αποτελείται από πολλές στιγμές, άλλες που ζούμε και ξεχνάμε, άλλες που επιστρέφουν συχνά κι άλλες που θα έρθουν στη μνήμη από το πουθενά και θα λειτουργήσουν σαν κινητήριοι μοχλοί. Μια φράση που μας είπε κάποιος, μια τυχαία εικόνα που είδαμε στο δρόμο, ένα σκίρτημα που νιώσαμε βλέποντας κάτι όμορφο. Αυτά μας κάνουν αυτό που είμαστε.

Ποιά είναι τα υπόλοιπα συγγραφικά σου δημιουργήματα; Ετοιμάζεις τον καιρό αυτό κάτι που θα δούμε (διαβάσουμε) στο μέλλον; Αν ναι, μπορείς να μας δώσεις μία μικρή γεύση, λέγοντάς μας ας πούμε την υπόθεση ή ένα κομμάτι της ιστορίας σου;

Ξεκίνησα αυτοεκδίδοντας σε δωρεάν ebook μια συλλογή διηγημάτων, τις Κλεφτές Ματιές, και το Όσα Χωράει Μια Στιγμή, μέχρι που ενδιαφέρθηκε για το δεύτερο ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη, οπότε κυκλοφόρησε και στα βιβλιοπωλεία. Στη συνέχεια συμμετείχα μαζί με άλλους νέους συγγραφείς σε διάφορες συλλογικές προσπάθειες, όπως το Δήγμα Γραφής, που τιμήθηκε με e-Award 2012. Tώρα γράφω το «Θησαυρό της Βιολέτας», ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την περίοδο της Κατοχής στην Ζάκυνθο, με άξονα όμως τη μυστική σχέση δύο νέων παιδιών, ενός Χριστιανού και μιας Εβραίας, και ενός θησαυρού που εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Είναι άγνωστο πότε θα αξιωθώ να τελειώσω τη διόρθωση, όμως πριν από αυτό το βιβλίο, θα κυκλοφορήσει σαν δωρεάν ebook ένα παραμύθι που έγραψα, O Παντελής και o Μπρούνο, το οποίο τώρα βρίσκεται στο στάδιο της εικονογράφησης.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Να κάθεσαι στη δερμάτινη πολυθρόνα μπροστά στο τζάκι του σαλονιού σου παρέα με τη γάτα σου και να γράφεις; Εννοώ, φυσικά, αν η συγγραφή για σένα είναι κάτι που έχεις σκοπό να ασχοληθείς επαγγελματικά ή, αντιθέτως, σε πιο ερασιτεχνικό επίπεδο (απλή ενασχόληση). 

 Μ” άρεσε η εικόνα που χρησιμοποίησες, αλλά αντί για γάτα θα προτιμούσα σκύλο! :p Δυστυχώς, δεν ξέρω αν οι συγγραφείς είναι πια όπως τους φανταζόμασταν κάποτε. Εκείνοι οι συγγραφείς ζούσαν σχεδόν ασκητική ζωή και βιοπορίζονταν από το γράψιμο. Οι πιο τυχεροί έπαιρναν και μισθό από τον εκδότη τους για να γράψουν το επόμενο βιβλίο. Δεν υπάρχει πλέον αυτό. Πλέον ξεκατινιάζονται στα social media (όπως εγώ), ενώ τα χρήματα που βγάζουν προέρχονται από κανονικές δουλειές, δουλειές με ωράριο που περιορίζουν κατά πολύ το χρόνο για γράψιμο.

Σε μια τόσο μικρή αγορά όπως η Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι δε διαβάζουν πολύ (=διαβάζουν πολύ λίγο), πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να ζήσεις αποκλειστικά από το γράψιμο. Τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν αν και όταν μπορέσεις να εκδόσεις σε άλλη γλώσσα, και ειδικά στα Αγγλικά, πράγμα που έκανα αυτοεκδίδοντας μέσω Amazon το A Life in a Moment. Μπορεί φράσεις του βιβλίου να κυκλοφορούν σαν ατάκες, να τουητάρονται από τις Φιλιππίνες και να έχουν μπει σε ιστοσελίδες με αποφθέγματα, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να πουλήσει ένα βιβλίο.

Αλήθεια, πώς άρχισες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο γράψιμο; Τι ήταν αυτό που σε «ερέθισε» να ξεκινήσεις;

Κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνω ότι χρωστάω τη δημιουργικότητά μου σε δύο πράγματα: στο ότι ήμουν μοναχοπαίδι και έπρεπε να βρω τρόπους να περάσω το χρόνο μου, και στο ότι έμενα στην Ζάκυνθο, την οποία ένιωθα πάντα να με περιορίζει. Έτσι, ξεκίνησα να γράφω αδιάφορα από τα 11, αλλά ένας ανεκπλήρωτος έρωτας στα 15 ήταν η αφορμή για να γράψω το πρώτο μου σοβαρό διήγημα. Ε, μετά μου έμεινε το κουσούρι, όπως γίνεται πάντα με τις τέχνες.

Δε μπορώ, ασφαλώς, να μη δε σε ρωτήσω ποιός/ποιοί είναι ο/οι αγαπημένος/οι σου συγγραφείς, Έλληνες ή ξένοι. Ή, αν θέλεις, με ποιόν συγγραφέα (εν ζωή ή και όχι) θα ήθελες να συνεργαζόσουν για την έκδοση ενός βιβλίου;

Αγαπημένοι συγγραφείς είναι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Καρκαβίτσας και ο Παπαδιαμάντης. Αναφέρω μόνο αυτούς τους τρεις γιατί διαβάζοντάς τους επηρεάστηκε και η δική μου γραφή. Δυστυχώς, έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος και δεν έχω διαβάσει σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Ένας από αυτούς είναι και ο Αύγουστος Κορτώ, τον οποίο εκτιμώ πολύ και γι” αυτό θα ήθελα κάποια στιγμή να συνεργαστώ μαζί του.

Είσαι… κοινωνικός; Είσαι των social media; Αν ναι, πού μπορεί να σε βρει και να σε διαβάσεις κανείς;

 Κοινωνικός δεν είμαι πολύ (αν και είμαι περισσότερο απ” ότι πίστευα κάποτε), αλλά είμαι φανατικός οπαδός των social media. Μέτρα: facebook, twitter, instagram, linkedin, goodreadsblog. Παρ’ όλα αυτά, επειδή μου τρώνε πολύ χρόνο, τον οποίο θα μπορούσα να επενδύω κάπου αλλού πολύ πιο δημιουργικά, έχω μπει σε μια εσωτερική μάχη με τον εαυτό μου για να «απεξαρτηθώ».

Ένα σχόλιο για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα; Πιστεύεις ότι υπάρχει… φως στο τούνελ ή όλα παραπέμπουν σε ένα σκούρο τοπίο δίχως ίχνος ελπίδας;

 Φως υπάρχει στην άκρη του τούνελ, αλλά είναι τόσο μικρό που δεν φαίνεται ακόμα. Είναι αυτά τα νέα παιδιά που ανοίγουν όμορφα μαγαζιά, που στήνουν εκθέσεις, που κάνουν δράσεις και ακτιβισμούς, που δουλεύουν σερβιτόροι και το βράδυ παίζουν θέατρο στα υπόγεια. Έχουν ένα ωραίο θράσος τα νέα παιδιά και δε φοβούνται. Και φαίνεται να έχουν απομυθοποιήσει και πολλά πράγματα, όπως το βλαχοlifestyle που επικράτησε τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Έξω από αυτό το μικρόκοσμο όμως, υπάρχουν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, η τελματωμένη οικονομία και μια υπερσυντηρητική κοινωνία που πίστεψε στο αμερικάνικο όνειρο που φάγαμε με το κουτάλι και τώρα φορτώνει όλα τα λάθη της στους ξένους και στους νέους που θέλουν απλά να τα γκρεμίσουν όλα για να τα ξαναχτίσουν από την αρχή.

Κλείνοντας την κουβέντα μας, θα ήθελα να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες της ιστοσελίδας μας!

Να κόβετε ρίζες, παιδιά. Οτιδήποτε σας χαλάει ή να το αλλάζετε επιτόπου ή να το αφήνετε πίσω σας. Και να εκτιμάτε πάντα αυτά που έχετε. Όσο θεωρείς δεδομένα που ήδη έχεις, τόσο θα ζητάς παραπάνω και τόσο πιο δυστυχισμένος θα γίνεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Η συνέντευξη είχε δοθεί στο Socialistas, το οποίο δεν υπάρχει πια.